In onze samenleving lijkt perfectie de norm te zijn geworden. We streven naar perfectie in ons uiterlijk, onze relaties, onze vakanties, onze prestaties, en zelfs in onze emoties. Maar wat is de impact van deze voortdurende zoektocht naar perfectie op onze kinderen? En belangrijker nog, hoe kunnen we als volwassenen een realistischer beeld van het leven presenteren, zodat onze kinderen beter kunnen omgaan met de uitdagingen die ze tegenkomen?
Op sociale media worden we overspoeld met perfecte foto’s en belevenissen. Het lijkt alsof iedereen altijd gelukkig is en alles altijd vlekkeloos verloopt. Maar wat we niet zien, zijn de keerzijden van deze perfectie. We zien niet de stress en de druk die achter de schermen verborgen liggen. We zien niet de tranen, de ruzies, de teleurstellingen en de mislukkingen.
Voor kinderen kan dit een verwarrende boodschap zijn. Ze worden constant blootgesteld aan een wereld waarin perfectie de norm is, en ze voelen zich onder druk gezet om hieraan te voldoen. Ze vergelijken zichzelf voortdurend met anderen en voelen zich vaak ontoereikend als ze niet aan deze onrealistische standaarden kunnen voldoen. Ze vragen zich af waarom er in hun gezin af en toe spanningen zijn en begrijpen niet hoe daar mee om te gaan. Ze zijn ook vaak onvoldoende (emotioneel) ontwikkeld om al deze informatie met de nodige korrel zout te nemen.
Als volwassenen kunnen we simpelweg zeggen dat ze minder op sociale media moeten zitten, maar dat is niet genoeg. Onze kinderen groeien op in een wereld waar sociale media een integraal onderdeel van het dagelijks leven zijn, en het is onrealistisch om te verwachten dat ze er helemaal afstand van nemen.
Wat we wel kunnen doen, is zelf wat omzichtiger omgaan met wat we posten. In plaats van alleen de beste momenten en de meest perfecte versies van onszelf te delen, zouden we ook de echte en kwetsbare kanten van het leven kunnen laten zien.
Door meer authenticiteit te tonen, kunnen we een cultuur creëren waarin het oké is om niet perfect te zijn.
Zo wordt de norm: fouten maken en daaruit leren, falen en weer doorgaan en naast je gelukkig ook soms verdrietig, boos of teleurgesteld voelen. Alle gevoelens maken immers deel uit van het leven en het is belangrijk om ze te erkennen en ermee om te leren gaan.
In mijn praktijk zie ik regelmatig kinderen en jongeren met angsten, variërend van faalangst tot een overmatige angst voor het oordeel van anderen. In mijn benadering leg ik sterk de nadruk op mindful in het leven staan. Wees blij met wie je bent en waar je bent op dit moment. Alles is waardevol, sta niet voortdurend stil bij waar je wilt zijn en (nog) niet bent. Door bewuster te zijn van wat je doet op ieder moment, open je immers de poort van je eigen creativiteit en zal je als vanzelf meer tot rust komen en genieten van je eigen successen, maar ook je mindere momenten weten te waarderen.
Dus laten we met zijn allen onze kinderen het volgende meegeven: niet altijd alles hoeft ‘leuk’ te zijn. Het leven is nu eenmaal bitterzoet, en dat is wat het zo mooi maakt.